Στις 15/5 του 1252 ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Δ’ εκδίδει διάταγμα που οριοθετεί τη χρήση των βασανιστηρίων από την Ιερά Εξέταση- το ad extripanda.
Αφορμή για την έκδοση της παπικής βούλας στάθηκε η δολοφονία του παπικού ανακριτή της Λομβαρδίας, του Αγίου Πέτρου της Βερόνα που δολοφονήθηκε έπειτα από μία συνωμοσία των Καθαρών στις 6 Απριλίου 1252. Σύμφωνα με την παπική βούλα, οι αιρετικοί χαρακτηρίζονταν ως «δολοφόνοι των ψυχών και ως ληστές των μυστηρίων του Θεού και της χριστιανικής πίστεως». Έτσι, πρέπει να εξαναγκαστούν όπως, οι κλέφτες και οι ληστές, να ομολογήσουν τα λάθη τους.
Οι τρεις σημαντικότερες παράμετροι για τη χρήση βασανιστηρίων είναι οι εξής: Α) Δεν πρέπει να προκαλούν απώλεια της ζωής ή των άκρων (άμα χάσουμε κάνα μάτι ή καμιά γλώσσα δεν πειράζει- κυρίως μη μας πεθάνει γιατί μετά ποιον θα κάψουμε;) Β) Πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο μία φορά( μην ανησυχείτε, υπάρχει μεγάλη γκάμα να διαλέξουμε) Γ) Ο ιεροεξεταστής πρέπει να έχει αδιάψευστα στοιχεία για να προχωρήσει στα βασανιστήρια ( τη μαρτυρία του γείτονα π.χ).
Η παπική βούλα παραχωρούσε στο κράτος ένα μέρος της περιουσίας που επρόκειτο να κατασχεθεί από τους αιρετικούς (κάτι είχα υποψιαστεί…) Το κράτος σε αντάλλαγμα αναλάμβανε το βάρος της διεξαγωγής της ποινής ( εντάξει, όλα η. εκκλησία πια θα τα κάνει?).