Κανονικά σαν σήμερα στις 11/5 του 330μ.Χ. γίνονται τα εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης αλλά λέω να ασχοληθούμε με κάτι ταλαίπωρους Ναΐτες ιππότες που επίσης σαν σήμερα το 1310 τους έκαψαν ως αιρετικούς.
Νωρίς το πρωί της Παρασκευής 13 Οκτωβρίου 1307 (κάποιοι ισχυρίζονται ότι για τον λόγο αυτό η «Παρασκευή και 13», θεωρείται αποφράδα ημέρα») ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ’ ο Ωραίος έδωσε εντολή να συλληφθούν όλα τα μέλη του Τάγματος των Ναϊτών στη Γαλλία με την κατηγορία της αίρεσης.
Οι κατηγορίες εναντίον τους ήταν πολύ σοβαρές: κατηγορούνταν για μυστικές συμφωνίες με τους Σαρακηνούς ώστε οι Άγιοι Τόποι να ανήκουν στους Μουσουλμάνους και όχι τους Χριστιανούς, για ομοφυλοφιλικές πράξεις, για βλασφημία εναντίον του Χριστού, ότι έφτυναν, πατούσαν ή ακόμα και ουρούσαν πάνω στον Σταυρό, ότι λάτρευαν το κεφάλι ενός ειδώλου που λεγόταν Μπαφομέτ κ.ά. Σίγουρα οι Ναΐτες είχαν δοσοληψίες με τους Σαρακηνούς. Δεν υπήρχε όμως καμία απόδειξη. Οι Ναΐτες ήταν πιστοί στο Θεό και εκπλήρωναν με ευλάβεια τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις.
Η αίρεση και η σοδομία, αποτελούσαν αιτίες για άμεση αποβολή τους από το Τάγμα. Πριν τις κατηγορίες του Φίλιππου δεν υπήρχε ούτε καν υποψία για ανάρμοστη συμπεριφορά. Τέλος, ο βασικός κατήγορος του Φίλιππου εναντίον των Ναϊτών, ήταν ο βασιλικός σφραγιδοφύλακας Γκιγιόμ ντε Νογκαρέ που είχε αφοριστεί και έτρεφε αντικληρικό μένος. Παλαιότερα, είχε κατηγορήσει τον Πάπα Βονιφάτιο Η’ για αίρεση, σοδομία και συνδιαλλαγή με δαίμονες. Επίσης, κατηγόρησε τον Επίσκοπο της Τρουά ότι ασκούσε μαγεία, έφτυνε τον Σταυρό και επιδιδόταν σε σοδομία. Τα ίδια, περίπου, επαναλάμβανε και εναντίον των Ναϊτών.
Έμπειροι νομικοί και Δομινικανοί κυνηγοί αιρέσεων εξέτασαν τις κατηγορίες εναντίον των Ναϊτών και δεν βρήκε στοιχεία να τις τεκμηριώσουν. Ωστόσο ο Φίλιππος συνέχισε να κρατά τους Ναΐτες και να τους βασανίζει. Κάποιοι ομολόγησαν, ωστόσο αργότερα απέσυραν τις ομολογίες τους. Αυτό τους οδήγησε στον θάνατο. Στις 12 Μαΐου 1310, σ’ ένα χωράφι έξω απ’ το Παρίσι κάηκαν στην πυρά 54 Ναΐτες που διακήρυτταν την αθωότητά τους ως το τέλος.
Τον Απρίλιο του 1312, μετά από πιέσεις του Φίλιππου, το Συμβούλιο της Βιέννης συνεδρίασε μυστικά υπό τον Πάπα Κλήμη Ε’, τον πρώτο από τους Πάπες της Αβινιόν και υποχείριο του Φίλιππου και εξέδωσε επίσημη απαγόρευση του Τάγματος. Ο τελευταίος Μάγιστρος ο Jackues de Molay, κάηκε στην πυρά στο Παρίσι το 1314.
Ο μεγάλος δάσκαλος, τυλιγμένος στις φλόγες, φώναξε την τελευταία στιγμή: «Πάπα Κλήμη! Βασιλιά Φίλιππε! Σε λιγότερο από ένα χρόνο, θα σας καλέσω στην Κρίση του Θεού. Κατάρα στην οικογένειά σου μέχρι τη δέκατη τρίτη γενιά!». Η κατάρα έγινε πραγματικότητα. Ο Πάπας πέθανε 33 ημέρες μετά την εκτέλεση. άρχισε να έχει κολικούς στο στομάχι του, πιθανώς δυσεντερία, για τον οποίο οι γιατροί του συνέστησαν να πίνει θρυμματισμένα σμαράγδια. Ως αποτέλεσμα, στις 20 Απριλίου, οι πέτρες τελικά έσπασαν τα έντερά του.
Ο βασιλιάς Φίλιππος πέθανε στις 29 Νοεμβρίου: έπαθε εγκεφαλικό ενώ κυνηγούσε και έπεσε από το άλογό του. Ο παράλυτος βασιλιάς μεταφέρθηκε στο κάστρο, όπου σύντομα πέθανε. Τα επόμενα 14 χρόνια, όλοι οι γιοι του πέθαναν…