Σαν σήμερα 3/5 του1469 γεννήθηκε ο συγγραφέας του θρυλικού “Ηγεμόνα” και όχι μόνο.. Ο Νικολό Μακιαβέλλι ήταν πολλά πράγματα: Διπλωμάτης, ιστορικός, θεατρικός συγγραφέας, πολιτικός ουτοπιστής, επιτυχημένος, αποτυχημένος, ερωτύλος, αυτάρεσκος, ιδιόρρυθμος, καλλιεργημένος, σκληρός πραγματιστής και ρομαντικός πατριώτης. Όχι όμως ένας διάβολος κρυμμένος στις εφτά κολάσεις.
Ήταν ένας άνθρωπος με τις συνήθειες της εποχής. Του άρεσε να συνομιλεί με φίλους και γνωστούς για τα πολιτικά και τα ιστορικά ζητήματα, αλλά δεν έμενε μόνο εκεί. Η στερεότυπη φλωρεντινή ιδιοσυγκρασία του εκδηλωνόταν στους κύκλους του, το χιούμορ του ήταν καυστικό και έξυπνο, η ζωή του ψιλοάστατη και σκανδαλώδης. Γενικότερα όσον αφορά τα υπηρεσιακά του καθήκοντα ήταν ευσυνείδητος και εργατικός, ωστόσο στις αναφορές του προς την Φλωρεντία αμελής και ξεχασιάρης. Αυτό το τελευταίο του το είχαν επισημάνει οι φίλοι του, καθώς διέβλεπαν πως αυτή η αμέλεια μπορεί να χρησιμοποιηθεί άνετα ως μομφή εναντίον του. Στα προσωπικά του, ναι μεν ήταν οικογενειάρχης και ενδιαφερόταν για την ανατροφή των παιδιών του, από την άλλη, δεν είχε κανένα πρόβλημα να απατά τη γυναίκα του με άλλες πιο ενδιαφέρουσες κυρίες.
Ο καημένος ο Νικολό Μακιαβέλλι… Θεωρείται εδώ και τόσους αιώνες το κατακάθι της ανθρώπινης σκέψης. Ένα ύπουλο, σκοτεινό, δόλιο και προδοτικό πλάσμα, χωρίς ψυχή και αρετή. Όσοι υβριστικοί χαρακτηρισμοί κι αν επιστρατευθούν από τα λεξικά για να περιγράψουν το μίσος μερικών για τον Μακιαβέλλι, θα είναι ελλιπείς μπροστά στην καταφρόνια και την αηδία που αισθάνονται κάποιοι ακούγοντας το όνομά του- συνώνυμο της πολιτικής υπονόμευσης, της συνωμοτικής μηχανορραφίας, της κυνικής σκληρότητας – ο λεγόμενος “μακιαβελισμός”. Στον «Ηγεμόνα» εμφανίζεται ο Μακιαβέλλι υποστηρικτής της αρχής, ότι όποιος ηγεμονεύει πρέπει να ‘ναι πανούργος, μπορεί ν’ αθετεί το λόγο του, μπορεί για χάρη του σκοπού του ν’ αδιαφορεί για την ατομική ηθική. Οι απόψεις αυτές του Μακιαβέλλι —παρμένες ξεκρέμαστα και χωρίς να συνδυάζονται με τα’ άλλα του έργα ή και με τη βαθύτερη πρόθεση του «Ηγεμόνα», μια πρόθεση που αποκαλύπτεται στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου (αλλά μάλλον κανένας δεν το τελειώνει…)
