Αν είναι 13/5 του1787 πάντως και είναι σε πλοίο στο Portsmouth πάνε Αυστραλία για να εκτίσουν εκεί την ποινή τους φτιάχνοντας αποικία..
Τα πρώτα ταξίδια προς τις αποικίες καταδίκων ήταν ένας εφιάλτης για τους καταδίκους, οι οποίοι ήταν συνωστισμένοι μέσα στα υγρά, βρωμερά πλοία. Εκατοντάδες πέθαιναν εν πλω, ενώ άλλοι πέθαιναν λίγο μετά την άφιξή τους. Το σκορβούτο θέριζε πολλές ζωές. Τελικά, όμως, τοποθετήθηκαν γιατροί στα πλοία των καταδίκων, ιδιαίτερα σε εκείνα που μετέφεραν γυναίκες καταδίκους. Αυτό οδήγησε σε μεγάλη βελτίωση των ποσοστών επιβίωσης. Αργότερα, χάρη στα γρηγορότερα πλοία, η διάρκεια του ταξιδιού μειώθηκε από εφτά μήνες σε τέσσερις, και έτσι επιβίωναν ακόμη περισσότεροι επιβάτες. Οι κατάδικοι που απελευθερώνονταν νωρίτερα (οι χειραφετημένοι), καθώς και εκείνοι που εξέτιαν όλη την ποινή τους, διαπίστωναν ότι ανοίγονταν πολλές ευκαιρίες για αυτούς και τις οικογένειές τους. Γι’ αυτό, ελάχιστοι επέστρεφαν στην Αγγλία μετά την αποφυλάκισή τους.
Σταδιακά, πολλοί πρώην κατάδικοι που ήταν φιλόπονοι και είχαν επιχειρηματικό πνεύμα απέκτησαν πλούτο, σεβασμό και, σε μερικές περιπτώσεις, ακόμη και φήμη. Ο Σάμιουελ Λάιτφουτ, λόγου χάρη, έπαιξε βασικό ρόλο στην ίδρυση των πρώτων νοσοκομείων στο Σίντνεϊ και στο Χόμπαρτ. Ο Γουίλιαμ Ρέντφερν έγινε ευυπόληπτος γιατρός, και ο Φράνσις Γκρίνγουεϊ, με τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική του, άφησε το αποτύπωμά του στην πόλη και στα περίχωρα του Σίντνεϊ.
Τελικά, έπειτα από 80 χρόνια, το 1868 καταργήθηκε η εξορία στην Αυστραλία. Σήμερα, η σύγχρονη, πολυπολιτισμική κοινωνία της Αυστραλίας δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνα τα χρόνια. Τα ερείπια των αποικιών για καταδίκους παρουσιάζουν τώρα απλώς τουριστικό ενδιαφέρον. Ωστόσο, μια κοντινότερη ματιά αποκαλύπτει πολλές λιγότερο οδυνηρές υπενθυμίσεις της εποχής των καταδίκων: γέφυρες, παλιά κτίρια, ακόμη και ναούς—όλα έργα των καταδίκων. Μερικά βρίσκονται σε άριστη κατάσταση και χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα.