αλλά όχι για πολύ αφού σαν σήμερα την 1/6 του 193 δολοφονήθηκε. Τι περίμενε δηλαδή? Εδώ αγόρασε το αξίωμα σε πλειστηριασμό…
Μετά τη δολοφονία του Περτίνακα (28 Μαρτίου 193) – του προηγούμενου αυτοκράτορα (καλό φυντάνι ήταν κι αυτός), οι Πραιτοριανοί εκτελεστές ανακοίνωσαν ότι ο θρόνος θα «πωλείτο» σε όποιον προσέφερε τα περισσότερα. Ο περιφερειάρχης της Ρώμης Τίτος Φλάβιος Σουλπικιανός (γαμπρός του νεκρού Πέρτινακα) που βρισκόταν σε στρατόπεδο με σκοπό να κατευνάσει τα εκεί στρατεύματα έκανε την πρώτη προσφορά. Τον Ιουλιανό ξύπνησε η γυναίκα και η κόρη του μετά από ένα μικρό συμπόσιο και έτρεξε στο σημείο, αλλά του αρνήθηκε η είσοδος. Έτσι, αναγκάστηκε να κάνει τη δική του προσφορά έξω από τη πύλη φωνάζοντας..
Καθώς η δημοπρασία συνεχιζόταν, οι στρατιώτες ενημέρωναν τους δύο αντιπάλους (εντός και εκτός του στρατώνα) για τις προσφορές του άλλου. Τελικά, ο Σουλπικιάνος υποσχέθηκε 20.000 σηστέρτια σε κάθε στρατιώτη και ο Ιουλιανός, φοβούμενος πως θα χάσει το θρόνο, προσέφερε 25.000. Οι φρουροί έκλεισαν συμφωνία με τον Ιουλιανό αμέσως, άνοιξαν τις πύλες και τον αναφώνησαν «Κόμμοδο»( αυτός ήταν πριν τον Περτίνακα), δίδοντάς του τον τίτλο του αυτοκράτορα. Υπό την στρατιωτική απειλή, η Γερουσία τον απεδέχθη ως αυτοκράτορα. Η γυναίκα και η κόρη του έλαβαν επίσης τον τίτλο της «Αυγούστας» .
Ο Ιουλιανός υποτίμησε αμέσως το ρωμαϊκό νόμισμα, μειώνοντας τη συγκέντρωση (πυκνότητα) αργύρου στο δηνάριο από 87% στο 81,5% με το ακριβές βάρος του ασημιού να πέφτει από 2,75 σε 2,40 γραμμάρια(συγγνώμη, κάπως έπρεπε να εξοικονομηθούν τα ρημαδοσηστέρτια). Παρά το γεγονός ότι η αρχική σύγχυση υποχώρησε, οι Ρωμαίοι δεν έχαψαν το συμβάν αυτό που θεωρήθηκε προσβολή.
Κάθε φορά που ο Ιουλιανός εμφανιζόταν δημοσίως, οι πολίτες τον αποδοκίμαζαν με βογγητά και κατάρες, αποκαλώντας τον «πατροκτόνο» και «ληστή» . Ο όχλος προσπάθησε να τον παρεμποδίσει να μεταβεί στη Σύγκλητο και του πέταξε ακόμα και πέτρες. Όταν τα νέα της δημόσιας ανταρσίας διαδόθηκαν στην αυτοκρατορία, οι στρατηγοί Πεσκέννιος Νίγηρας της Συρίας, Σεπτίμιος Σεβήρος της Παννονίας και Κλόδιος Αλβίνος της Βρετανίας (ο καθένας με τρεις λεγεώνες στη διάθεσή του) αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την νομιμότητα του Ιουλιανού.
Ο Ιουλιανός ανακήρυξε τον Σεβήρο νούμερο ένα εχθρό του.
Εν τω μεταξύ, ο Σεβήρος, που κέρδισε την εύνοια του Αλβίνου που τον αποδέχθηκε ως Καίσαρα, προέλαυνε προς τη Ρώμη αποκτώντας τον έλεγχο του στόλου της Ραβέννας και νικώντας τον Πραιτοριανό Τούλιο Κρισπίνο που προσπάθησε να τον σταματήσει. Ο Σεβήρος πήρε επίσης με το μέρος του τους συμβούλους του Ιουλιανού που επιχείρησαν να μεταβάλλουν τη γνώμη των στρατιωτών του. Η πραιτοριανή φρουρά βουτηγμένη στην κραιπάλη και τη νωθρότητα δεν μπόρεσε, φυσικά, να φέρει την πραγματική αντίσταση. Καθώς τα πράγματα γίνονταν απελπιστικά, ο Ιουλιανός προσπάθησε να διαπραγματευτεί, προσφέροντας τη μοιρασιά του θρόνου στον αντίπαλό του. Ο Σεβήρος αγνόησε τα ανοίγματα αυτά και προχώρησε προς την Ιταλία με τον λαό να τον υποστηρίζει παντού στο πέρασμά του.
Εν τέλει, όταν οι Πραιτοριανοί έλαβαν τη διαβεβαίωση ότι δε θα πάθαιναν τίποτα αν έδιναν τα ονόματα των δολοφόνων του Περτίνακα, συνέλαβαν τους πρωτεργάτες και ενημέρωσαν τη Γερουσία για τα πεπραγμένα τους. Η Γερουσία πέρασε πρόταση που ανακήρυττε τον Σεπτίμιο Σεβήρο αυτοκράτορα, θεοποιώντας τον Πέρτινακα και καταδικάζοντας παράλληλα τον Ιουλιανό σε θάνατο.
Ο Ιουλιανός εγκαταλείφθηκε από όλους εκτός ενός εκ των πραιτοριανών και τον γαμπρό του Ρεπεντίνο . Σκοτώθηκε στο παλάτι του από ένα στρατιώτη τον τρίτο μήνα της κυριαρχίας του (Ιούνιο του 193) [42]. Ο Σεβήρος εκτέλεσε τους δολοφόνους του Περτίνακα και απέλυσε το σώμα των πραιτοριανών.
Σύμφωνα με τον Δίωνα Κάσσιο που ζούσε στη Ρώμη την εποχή εκείνη, τα τελευταία λόγια του Ιουλιανού ήταν «Μα, τι κακό έκανα; Ποιόν σκότωσα;» Το πτώμα του δόθηκε στη γυναίκα και την κόρη του που το έθαψαν στον τάφο του προπάππου …